Bir çeşit ölümden sonra dirilme sırrına mahzar olan İkdam'ın sanat ve edebiyat sütunlarına bakmak görevini üzerime
almış olmaktan utanıyorum. Bu utanç edebiyatı yüz kızartıcı bir meşgale telakki ettiğimden ileri gelmiyor. Zira bilirim
ki İngiliz milleti Hint mülkünden ziyade Shakespeare ile mağrurdur; bilirim ki İran zalim bir güneşin yaktığı kısır
topraklar üzerinde olmaktan ziyade Hâfız-ı Şirazî'nin nazmında Behzah'ın resimlerinde ve seccadeleri renkli
bahçelerinde yaşıyor; bilirim ki İspanya ne Alphonse'un ne de Primo de Rivera'nındır? Fakat kızıl karanfili Karmen'in
vatanı ancak El Gerceo ve Cervantes aczini duyduğum okuyucudan utanıyorum.
Gazetecilik mesleği ticaret halini aldıktan sonra kendisine müşteri ismi verilmesin daha doğru olan okuyucunun
hoşuna gitmek gayretiyle gazeteler yavaş yavaş sütunlarından fikir'in bütün şekillerini süpürüp attılar. Hareket
etmeyen güzel bir vücudu nasıl her taraftan yağ tabakaları kaplarsa gazeteler de bir taraftan yiyecek ve içecek
ilanları diğer taraftan metni kovan resimlerin istilası altında kaldı. Dünya basınına göz atılınca hükmedilir ki mide ve
barsak dimağdançok daha şerefli birer uzuv derecesine yükselmiştir. Hatta iri göbekli insanların etrafımızda
çoğaldığına bakılırsa birçokların şimdi dimağlarını kemik mahfazasından çıkarıp taşıdıklarına hükmetmek lazım
geliyor. Dimağ haysiyetinden bu kadar kaybettikten sonra hayati faaliyette insanın filden karıncadan leylek veya
zürafadan hiçbir farkı kalmıyor.
Allahım! Her zevki tatmin edecek ve ismi yine sanat ve edebiyat olacak olan felsef taşını nasıl bulmalı?