Halamın ona benzetildiğim yıllardaki yaşına yaklaştıkça bu benzerliğe aklım yatmaya başladı. Mesela halam rahmetli sohbet etmeyi severdi. Sohbet sırasında sözü ele geçirip de bir hikaye anlatırken küçük hikaye sokaklarına da dalardı ama bu küçük sokakları canla başla tasvir ederken ana hikayeyi asla ihmal etmezdi ve her zaman ustalıkla dönüş yolunu bulduğu için dinleyenleri sıkmazdı. Ben de seviyorfum uzun uzun sohbet ekmeyi ve bir de bakıyorum ki söz sırasını ele geçirmişken gereğinden çok konuşmuşu gereğinden çok açmışım kendimi karşımdaki can kulağıyla dinliyor diye ona bunu borçlanmışım gibi bir duyguyla. Halam da tabii uzun uzun konuşurdu ama içi dışı bir değildi onun.