On üç buçuk milyar yıl önce nokta-i gaybdan aşk ile süzülegelen dâsitâni varoluşumuzun sonsuzluktan gelip sonsuzluğa gitmekte olduğunu söylüyor arifân ve hezârfen ilim insanları...

Hû ve Hüve'den sudûr etmiş olan bu ilahî kozmogoninin her bir nüvesi yani şimdiki meşhûr adıyla "Tanrı Parçacığı" ilk kaynağından ve hâs rabbiyesinden aldığı mümkünleriyle ve varoluşsal özüyle mütemadiyen aşk yolcuğuna devam ediyor.

Hâsılı cümle varlık varoluşun koynunda adeta bir aşk demeti olarak kendi mertebesinin bir ümmeti yahut bir milleti olmayı deruhte ediyor: Kuşlar balıklar ağaçlar dağlar taşlar cânlar cinler şeyâtin melekler felekler burçlar yıldızlar süpernovalar galaksiler ve daha neler...

Ve husûsen insan... Varlığın gözbebeği... Ontolojik bir ilke... Varoluşun onuru ve övüncü... Hakk'ın aynası halkın mayası... Kaderin ve kazânın mihveri... Doğunun bilgesi Batının epistemesi... Etik ve estetiğin hâmurkârı... Âlemlerin hükümdârı...

İnsan; varlığın pişekârı... Husûsen insan-ı kâmil... Şifâcı inşâcı emek ve değer üreten kutlu bir Sultan...

Elinizdeki bu mütevazî çalışma Doğu hikemiyâtının ve Batı metafiziğinin patikalarında insanın ve husûsen 'insan-ı kâmil'in ayak izlerini takip ederek Heidegger'in "Varlık ve Zaman" ilişkisini İbn Arabî'nin "Varlık ve İnsan" bitişikliğinde yeniden konumlandırmaya çalışıyor.