Baheevefat edinceye kadar Deyrulzafaran Manastırın simgesiydi.Manastıra giden onu görmeden şakalaşmadan geri dönmezdi.Büyük küçük herkes onu severdi.Bahee evrensel bir kimliğe sahipti. Dil din ırk ayrımı olmaksızın. Netice itibariyle: yeryüzünde bir melek olduğunu dersem yanlış olmaz. Çünkü hiç kimseye karşı kin nefret beslemedi. Hile nedir bilmezdi. Yüreği saf ve temizdi. Sadece annesini hatırladığında çok sinirleniyordu. "Neden beni terk edip gitmiştir" diyordu.

Horiepiskopos Gabriel Akyüz
Mardin Kırklar Kilisesi Ruhanisi- Araştırmacı Yazar