...Zirvede  fırtınanın  ne  taraftan  geldiği  belli  olmuyordu. Bazen önümüzden bazen arkadan bazen de karışık olarak her yandan vuruyordu. Atkım ile ağzımı kapatıp kabanımın yakasını iyice kaldırdım. Boynumu olduğunca omuzlarıma gömdüm. Korkuyordum üşümeye başlamıştım.
"Ne olur Allah'ım bana bir şans daha ver!" dedim içimden. "Ne olur!"
Fırtına daha çok önümüzden karayelden vurduğu için başımızı yan çevirerek yürüyorduk. Kar taneleri yüzümüzün fırtınaya dönük tarafına bir kırbaç gibi vuruyordu. Bir ara karayolları tabelasını gördüm.
"TANİNTANİN GEÇİDİ 3050 M"
Davut'u kaybetmemek için dönüp tekrar bakamadım. Araba yolundaki izler kaybolmuş donmuş yol biraz düzleşmişti. Davut biraz arayı açmıştı. Geri baktı. Benim yaklaşmamı bekledi. Yaklaşınca "Elini ver hocam bana elini ver!" diye bağırdı...