Gökyüzü ne kadar da mavi... Bulutlar tertemiz. Yeni yıkanmış belli. Bu insanlar neden bu kadar telaşlı? Abiler şu yatağı sarsmayın da biraz uyuyayım şurada. Zaten yorgunum her şey siyah olup duruyor. Yalnız hemşirenin kolyesi güzelmiş. Gidince ben de anneme alayım bundan bir tane. Üşüyorum. Tavan bembeyaz. Burnumdan şu balonu çekin hava üflüyor nefes alamıyorum hepten boğuluyorum. Neden beni kimse duymuyor? Neredeyim ben? Ne oluyor?
Turuncu çekiç portakal Beşiktaş Cemal...
Bırakın beni. Eve gitmek istiyorum kahvaltı yapmak istiyorum.
Anne... Seni çok seviyorum...