... hayata tutunmak için inanmaya mecbur kaldığımız bütün yalanlar günü gelince açığa çıkıyor. Ve sonra biz ölmüyoruz. Daha kötü bir şey oluyor. Öğrendiklerimizle yaşamaya devam ediyoruz.

Nermin Yıldırım bizleri uzun bir yürüyüşe çıkararak kendini evinde hissedemeyenlerin evinden zorla koparılanların kaçmak zorunda kalanların hiçbir yere sığınamayanların dünyasına ortak ediyor. Sürprizlerle dolu bu yolu adımlarken bir yandan bir kere koptuktan sonra artık anakaraya bağlanamayan adacıkların uğultulu sesine kulak veriyor bir yandan da kendimizi seyrettiğimiz aynaların öbür tarafındakilerle yüzleşiyoruz.

Romanlarında okuru aile toplum ve bellek ekseninde yolculuklara çıkaran Yıldırım duyarlı sesi nüktedan ve kıvrak diliyle hafızanın iplerini kâh salıp kâh sararak sımsıkı bir yumak oluştururken "küçük ve muhteşem hayatlarımız"a bambaşka gözlerle bakmamızı sağlıyor.