Geride bıraktığımız üç beş yıl Cumhuriyet tarihimizin unutulmaması çok iyi irdelenmesi gereken bir bölümüdür: Türkiye'de kökten dinci bir parti Yüce Divan'a gönderilmekten korkan başka bir partinin başkanının ve kavalcıyı izleyen köy fareleri gibi onun ardından koşan milletvekillerinin yardımıyla iktidara geldi.
Bu iktidar belleklerimizde İlk Dünya Savaşı sonunda İstanbul limanında toplarını kente yöneltmiş işgal kuvveti donanmasının çizdiği tabloyu andırır çağrışımlar oluşturup çekti gitti.
Ancak benzerlik burada biter; çünkü o günü bayram edip şehrayin düzenleyecek ve de 'kurtulduk' diye sevinecek nedenlerimiz yok. Henüz kurtulmuş da değiliz!: Onun gelip tepeye tırmanmasına yol açan nedenleri bulup düzeltmedik ve bir daha dönmemesi için surlarımızı nasıl onaracağımızı bunların nerelerini pekiştireceğimizi de düşünmedik.
Fatih'in torunu olduğumuzu ileri sürmekte bugün bile adına köprüler yapmaktayız ama aslında yerine oturduğumuz Bizans'la öyle kaynaşmış öyle benzeşmişiz ki böyle gitse bin yıl sonra buralara gelenler bizim Fatih'i değil çöküş devrinde Bizans'ı anımsattığımızı söyleyecekler.