Ev sedan sal in welatê me di bin nîrê mêtinkariyê de dinal e.Ji her tiştî bêhtir zilm û stemkariya li ser zimanê me kiriye ku gelek kes xwe jê dûr bikin. Nebûna perwerdehiya bi kurdî û pêla bişavtinê derbek mezin li wêjeya kurdî jî xistiye. Bikarneanîna zimanê kurdî ne tenê kir ku ziman qels bibe lê helbesta li ser hîmê xwe bejnavêtî jî wek dara bêpel û kulîlk çîptazî bimîne.
Helbest di nav beşên wêjeyê de ya herî resen û xweser e. Lew helbest bi peyvan tê nivîsîn û em zanin ku her peyvek xwedî deng reng û wateyeke ferhengî ye helbestvan peyvê ji nû ve bi hêz û şiyan dike.Vêca helbestvan ew kese yê hay ji efsun û raza peyvê heyî.
Helbest beriya her tiştî lihevkirina hest û hîsan e.Jidilbûn û hogiriya dil e. Helbestvan ku bi van pîvanan helbesta xwe dariştibe bêguman wê bikaribe dengê xwe ragihîne xwendevan.
Çetîn Lodî bi vê berhema xwe ya helbestan aha dide ser vê rêya qedîm ya bav û kal an. Ew zane peyva ku bi paşxana xwe nikare temsilîyeta çand û kevneşopiya me bike bi kar naîne. Lodî bi zimaneke henûn bi hest û hîsên kubar yê kurdekîgeh hêrscoşxemgînî û neçariya xwe vedibêje. Bi peyvên bi teql ku dengbêjiya kurdî de bûne berdevkê mêrxasî û berxwedana tê-koşeran bi kar tîn e.