Uğruna ölmeyi ve öldürmeyi göze alabildiğim bu adamı da işte hala bende saklı duran o saflık masumiyet ve derinlikle seviyordum. Demek ki ben siyah beyaz bir Türk filminin duyarlılığını ödünç almıştım; şimdi ödeşmenin zamanı gelmişti ve işte hiç kimseye hiçbir şeye eyvallah demeden hesaplaşıyordum...

Ürkek çekingen adımlarla içeri girdim. Adına resepsiyon demek için bir şahit isteyen derme çatma bir tezgahın başında o duruyordu. Onu görür görmez yüreğime imbatlar hücum etti. Kordon'da kanadı kırık bir martı gibiydim. Yaralanmıştım. Siz birini gördüğünüzde yaralandığınızı hissettiniz mi hiç kalbinizin sancıdığını o ana dek ne varsa yaşadığınız hepsinin her şeyin anlamsızlaştığını ancak o andan sonra varlığınızın bir anlam kazanmaya başladığını önüne asla geçemeyeceğiniz bir kuvvetle sarsılarak titreyerek mahvolarak hissettiniz mi?...

En iyisi hikayeyi size baştan anlatmak...