İnsanlar aynı insanlardı. Yorgun umutsuz yarı aç yarı uykulu hayalsiz mutsuz insanlar. Nereden ve nasıl geldiklerini ne uğruna yaşamaları gerektiğini ve nereye gideceklerini bilmeyen bilmek istemeyen insanlar. Sadece karınlarını doyurmak evlenmek çocuk yapmak bakmakla geçiyordu yaşamları ve salt bunlar için verdikleri o sonsuz mücadele savaş... Etkileyiciydi... Avuntu yüklü aptalca inançlar birkaç beyaz eşyalık hayaller inanılmaz şükürler yorgun yüzlerdeki sahte gülücükler o aynı kaderin miras gülücükleri...