İyi kalpli  insanların  ruhu ak güvercinler gibi  gökyüzüne  yükselirken ağır ruhlu olanlar kıldan ince kılıçtan keskin    köprüyü geçemezdi düşerdi içine sönmez ateşin. Her birimiz için gökyüzünde salınıp duran bir yıldızdan söz ederdi eskiler. Sadece bizim için orada olan bu yıldızlar içimiz  karardıkça giderek  yitirirdi  rengini  sönükleşir sonunda da düşerdi gökten.

Yedi  gün  sonra  inerdi  yeryüzüne. Hayat bir kez daha dururdu. Olgun dutlar bile düşmezdi yere. Ballı incirler sıkı sıkıya  dururdu  dalında.  Sararan  üzümler de... Akan sular  dururdu.  Anaforlar dururdu. Yedi gün sonra  normale  dönerdi hayat. Çocuklar anadan üryan yüzerdi nehirde. Bereketini esirgemezdi toprak. Kızlar çırıl çıplak geçerdi düşlerimizdeki ırmaklardan...