Oysa ne kadar çok dua etmişti. Bir şeyler olup rüya gibi bir mutluluktan uyanmasaydı. Uyandırılmıştı işte. Kimileri kader kimileri takdir dedi. Kötü değildik ki biz. Neden bu sonu yaşamıştı? En çok da adalet kavramını sorgulamıştı. İyi bir kalbe sahiptiler.

Hiç kimsenin hiçbir şeyine karışmıyor aksine yardım dışında fazla müdahil olmuyorlardı hayatlara.

Bu şekilde bir son hak etmediğine neredeyse emindi. Avuçlarının arasından kayıp giden mutluluk huzur güven... tekrar bu duyguları nasıl yaşayabilirdi ki? Kader acımasızlık kavramı ile bir oluşmuş acıtıyordu yüreğini.