Halil  Cibran  dinsel  hakikatin  deneye  değil  içgörü 
dediğimiz vicdan ve sezgiye dayanması gerektiğini; 
dinin kurallar getirici ve toplumu düzenleyici bir kurum olarak değil kişiyi özgürleştirici bir "ruhi yükseliş sistemi" olarak algılanması gerektiğini savunuyor. 
Cibran'a  göre  genç  insanın  kendini  bulması  kendi 
dünya görüşünü oluşturabilmesi için bütün dayatma 
ve kalıplaşmış geleneklerden kurtulması gerekir. İşte 
insan ancak o zaman kendi yolculuğunu tamamlayarak içindeki inanca ulaşabilir.