Descartes'ın modern düşüncede açtığı gedikten dolayı bundan böyle ruh ve beden kesin olarak birbirinden ayrılmış­tı. Dolayısıyla ruh dolaşım dışı kalan bir sürgündeydi adeta. Bunun bireysel bir yansıması olarak 'ben' de kendine tutuk- luydu. Çünkü o 'düşünüyorum öyleyse varım' derken kalın duvarlarla örülü ben'ini izole etmişti. Zira Descartes düşün­mek için herhangi bir uyarıcı ve diyalog olmadan da insanın düşündüğünü; belki de sadece düşündüğünü söylemişti. Kısa­cası insan duyu dünyasından yalıtılmış olarak düşünecektir. Ancak garip bir şekilde sistem daha çok duyusal ve dene- yimsel olan lehine isleyecekti. Bilinç dışını bedenin dene­yimleri olarak görürsek bu deneyimleri isleyen ruh olacaktır veya filtreler de düşünceler olmak durumundadır. Descartes dünyasından bakıldığında önce bilinç dışı paranteze alına­caktır. Dinsel olanın yarı yarıya kültürel ve tarihsel olduğunu kabul edersek; dolayısıyla peygamberlik dinsel miras ve dini metinler zaten rafa kalkacaktır. Bu nedenle Descartes onca Hıristiyan eğitimi bir yana sadece ontolojik kanıta pirim ver­mesi bu iptal edilen detaylardan kaynaklanır. Sadece düşüne­rek var olduğunu beyan eden Descartes bu meditasyonu biraz daha sürdürürsek Tanrı fikrine ulaşılacağını söylemiştir.