Zıvana organize bir ismin bir kayboluşun izine düşmesiyle başlayan bir kayboluş.

Devasa bir sözcük gibi, iki dudak arasındaki o küçük ve kırık daireye sıkışmış med cezirlerin oluşturduğu dumana ok gibi kenetlenmiş bir hayat.

Karanlık bir geçmiş, gelecekte hiçbir ışık yok; ne sağlarında bir renk, ne sollarında bir ses.
Örümcek ağında yürüyor gibi yapıyor herkes.

Küçük bir çarşafa sarılmış yaşamlar ve onların kuşları kıskandıracak cıvıltıları.

Ama, umur var hala; dirençlerini avuçlarımıza gömmüş etlerimiz ve soğumuş ruhlarımız için.

Şimdi, zırvanadan çıkıp romana mı girmeli, yoksa ?