Arkadaşsız da yaşayabilir insan
sevgisiz hatta parasız bile. İnsan Paris'te
sadece keder ve ıstarıpla yaşayabilir bunu
keşfetmiştim. Acı bir perhiz gerçi kimileri için en
iyisi belki de. Her neyse tükenmemiştim henüz.
Felekatle cileveleşiyordum sadece. Başkalarının
hayatını dikizleyecek ne kadar marazi olursa olsun
bir kitabın iki kapağının arasında olduğu sürece
insana tadına doyulmayacak kadar uzak ve meçhul
görünen aşkın ölü özüyle ilgilenecek zamanım vardı. O
odayı terk ederken dudaklarımda beliren alaycı
gülümsemenin farkındaydım; kendi kendime
'Henüz değil Orfila Pansiyon!' diyordum sanki.
O günden bu yana her kaçığın Paris'te er yada geç
keşfettiği bir şeyi keşfettim; cehennem azabı çekecek
olanlar kendilerine uygun cehennemi
ısmarlayamıyorlardı."

Henry Miller'ın başyapıtı!...