Ben... Sizi... Sizi ne kadar...Bilemezsiniz... Kolya bana sizden ...Çoşkuyla söz etti hep... Onun çoşkusunu severim.Onu baştan çıkarmadım! Yalnızca onu bırakıyorum... Arkamda çok insan bırakmak isterdim çok insan... Ama kimsem yoktu...Çalışkan bir adam olmak istiyordum ve buna hakkımda vardı. Ah öyle çok şey istiyordum ki! Şimdi artık hiçbir şey istemiyorum.Canım hiçbir şey yapmak istemiyor.Birşey istememeye kendi kendime söz verdim.Gerçeği bensiz arasınlar! Evet doğa çok alaycı! Fakat daha sonra alay edeceği çok iyi yaratıkları neden yaratıyor ki? Dünyada en mükemmel örneği yarattı sonra da ona bütün insanlığın içinde boğulabileceği kadar kan dökülmesine neden olan sözler söyletti! Oh ne iyi ki ben ölüyorum! Belkide bende korkunç bir yalan söylerdim.Evet doğa bunu yaptırırdı bana! Kimseyi baştan çıkarmadım... Bütün insanların mutluluğu gerçeğin herkes tarafından anlaşılabilmesi için yaşamak istiyordum...Pencereden Meyer'in duvarına bakıyor ve yalnızca bir çeyrek saat konuşmayı düşünüyor herkesi inandırmayı istiyordum...Yalnızca bir kez gördüklerimi bile...Sonuç ne oldu? Hiç! Sonunda beni küçümsediniz.Sonunda yararsızım aptalım.Ve sonunda vakit geldi! Ardımda hiçbir anı bırakmadım! Ne bir ses ne bir yapıt ne de bir iz! Bir tek düşünce bile yayamadım! Zavallı bir budalayla alay etmeyin! Unutun onu! Her şeyi unutun!...
Böyle acımasız olmayın unutun lütfen! Biliyor musunuz şu verem olmasaydı bile kendimi öldürecektim...