Gözlerini yere dikmiş olan Katyuşa gözlerini birden jüri üyerlerin çevirdi.Dmitriy'nin üzerinde durdu.Bu esnada yüzü ciddileşmiş sertleşmişti.Tuhaf tuhaf parıldayan hafif şehla gözleri bir süre Dmitriy'nin üzerinde takılı kaldı.Dmitriy korkuyordu ama yine de başını başka tarafa çeviremiyordu.Birden o korkunç geceyi buzların çatırdayışını her tarafı kaplamış sisi ve hilal biçimindeki ayı anımsadı. Ay kara ve korkunç bir şeyi aydınlatmak için şafak sökmeden ortaya çıkmış gibiydi. Hem kendisini süzen hem de uzaklara bakan bu siyah gözler Dmitriy'de bu kara korkunç şeyin anısını bir kez dana canlandırdı.
"Beni tanıdı" diye düşündü.Sanki biri başına birşey vuracakmış gibi sandalyesinde büzüldü. Katyuşa onu tanımamıştı. Sakin bir tavırla içini çekti sonra gözlerini yine başkana çevirdi.

Dmitriy'de içini çekerek "Şu iş bir bitse! diye düşündü.Sanki bir av partisindeymiş gibi bir duyguya kapılıyordu.Bir kuş vurmuştu ama kuş henüz canlıydı. Onu öldürmek gerekiyordu.İnsan o an tiksinme acıma pişmanlık duyar kuş ise avcının çantasında debelenir durur.İğrenç ve acımasız bir durumdur bu; insan onu bir an önce öldürmek sonra da yaptığını unutmak ister.İşte Dmitriy Nehludov da tanıkların ifadelerini dinlerken bu karmaşık duygularla doluydu.