Dedem Sağır Murad'ım. Babaannem Akkız'ım. Sizin elinizde büyüdüm. Ne kadar az hatırlasam da ben sizi her şeyden çok seviyorum. Sarılmalara şakalaşmalara ve sizin yanınızda o bahçeli evde olmaya gerçekten doyamıyorum.

Daha ölmediniz ve hatta bu kitabı da okuyacaksınız. Ama bir gün gittiğinizde bu kitap ve sonra bunun filmi bana en güzel hediye olacak. Bunu bana verdiğiniz için kalbimin en derin yuvasından size teşekkür ediyorum. Her zaman sağ olun ve yanımızda var olun daha size ihtiyacım var. Bana babaanne elinden yemekler yapıp; dededen de çok türküler dinletmeniz lazım.

Dertlerimiz çok farklı. Bir yandan birimiz koşturup kaçırıp yorulurken öbürümüz artık sadece havayı dert eder olmuş. Hayvanları dert eder olmuş. Doğayı dert eder olmuş. Bunları taklit etmemde belki biraz delilik vardır ama belki de sizleri daha çok anlayıp yaşayabilmek içindir. Belki gerçekten hiç korkmuyorum dediğim şeyden korkuyorumdur. Belki de gerçekten yaşamaktan. Çok küçüğüm daha ve hayat devam ederken onu anlarım belki diye peşinde koşturmaktan esas yaşamı kaçırıyorum. Uyurken uyku girmiyor gözüme ve en güzel yaşam için planlar yapıyorum uygularken de planları kendimi uyurken buluyorum.

Çabayla ve zorla zevk almaya çalıştığım şu hayattan en son ne zaman durdum da izleyip görüp öylece baktım? Ağzım kapalı olsa da düşüncelerim en son ne zaman sustu?

Hayatı anlamak içindi her şey peki anlayabildim mi bari?

Bunların hiçbirine gerek yoktu onu anladım en azından. Ama hiçbirini de anlayamadım sizler olmadan. Akkız'ımdan vefalı olmayı affetmeyi Murad'ımdan da inanmayı ve cesur olup dinlemeyi öğrendim. Sağır Murat gibi bazı şeyleri duymazlıktan gelip yeri geldiğinde yakıştırmayı Akkız'dan da neşe dolu olup gülüp hayattan zevk almayı.

Yani ne olursa olsun hayat gelip geçiyor zaten. Yönetici olmaya çalışan her zaman yorulmuştur. Hayat bize güçlü gelir. İzleyelim de merakla görelim ne oluyor. Sonunda emin olun ki Akkız ile Murat gibi siz de gururlu bir şekilde yaşamış olursunuz bu "Bir Solukluk Ömrü..."