Anadolu'nun en ücra köşelerinden yaylalarından ovalarından nehirlerinden sesler geliyor.Yaylalar suyun sıoğuk ayranın lezzeti gençlerin sağlıklı olduğu alanlar.Yaşadıkları kendi içlerinde derin ve dipsiz bir kuyuya düşmüş gibi sarsıntılar çatışmalar umutlar ve aşklar barındırıyor.Gündeme gelmediği sesleri duyulmadığı için yok sayılıyor.Habersiz kılındığımız bir coğrafya.Bu coğrafyanın ilk sakinleri.Mutluluğun son kahramanları.

Ne var ki sesi olmayanın kendisini de yok sayıyoruz.

Erol Elmas bu coğrafyanın bu coğrafyada sakin insanların sesine zemin olmuş bu nedenle Bu Ülkenin Çocukları vardır ama sesleri kendilerine yetmiyor.En derin gönüllerle yoğunlaşan boğulan ve dağılan bir ses onlarınki.Kitap bu sesleri duyulur feryat sahiplerini görünür kılıyor.Onlar bizden biz onlardanız ve biz onlar içinden çıkanlarız.

Kim diyebilir ki Bu Ülkenin Çocukları'nın gönlünde bıraktığımız yaralar çinisini kaybetmiş bir camii duvarından daha yaralı daha hüzün verici değil.Hiçbir fotoğraf resmedemez ve hiçbir kamera çekemez diye yaşanmaz mı sanılır acılar?