Akşam karanlığı ve can sıkıntısı; bu şehire eş zamanlı çökmekteydiler. Güneşe itibar gösterdiğimden mi yalnızlık korkusu mu ya da başka bir şey mi bilemiyorum... Kentin güneydoğu sahilindeydik; dolayısıyla güneş arkamızdaki kayalıkların ardından- denizin terk ettiği falezlerden- bir anda görünmez olurdu. Bir anda kaybolan bir güneş; büyüdüğünü göremediğin çocuklar gibi hevesini kursağında bırakırdı insanın. Yerine bir meltem esintisi hafif bir çiğ yağmuru ve yalnızlık bırakır; bir anda giderdi. Sabah da sırtında bir yabancılıkla çıkagelir yaşanması gereken koskoca bir gün dayatırdı.