Şiir uzun ve serüvenli bir yolculuktur; lâkin bazen yolculuk olduğu farkedilmez bazen de ne kadar uzun sürdüğü... Kimi zaman maceraları anlaşılmaz kimi zaman da varılmak istenen menzile ulaşıldığı... Klâsik Osmanlı şiirinin sergüzeşti Topkapı Sarayı'nın cümle kapısı önünden başlar. Dîvanyolu'ndan âheste-beste bir yürüyüşle Haliç'e kadar gelişi üç asrı bulan şiir Azapkapısı kıyılarında şöyle bir soluklanır. Karşıya geçmek için üççifte kayık aramakla oyalanırken cisr-i cedid de tamamlanıvermiştir. Dört asır boyu Pera'ya çıkmak ihtiyacı duymayan Osmanlı artık oraya ulaşımın en kolay yolunu aramakta ise şiirin de bu kestirme yolları kullanma hakkı kendiliğinden doğmuş demektir. Elinizdeki kitap işte bu cevelânın iki menzil arasını anlatıyor. Yolculuğunu Haliç sahillerinden aktarmaya başladığı şiiri Unkapanı yokuşunu kan-ter içinde tırmanırken yalnız bırakacak. "Koca bir seyahatin ne de küçük parçası!" demeyin; zîrâ şiirin bu iki nokta arasını katetmesi bile iki asrı buldu ve şu koca kitabı doldurdu. Ötesini varın siz düşünün.