Olup bitenler insanların içinde saklı tuttuğu ya da apaçık göstermekten çekinmediği iyi yanlarına inanmaktan beni vazgeçirmişti. Tesadüf eseri tanıştığım kişi ise insanların içindeki iyiye hâlâ inanıyordu. O'ndan sonra mutlu sonları çoğalttım kötü biten romanların son sayfalarını yırttım ve yaşamın bu hâlini çok sevdim. Beni sevgiyle kucakladıkça bana yakın oldukça var oluyordum...

Hepimiz özümüzde birer kalpoburduk aslında. Bunu saklayabildiğimiz ölçüde hayatla girdiğimiz savaşları kazanabiliyor ve dışarıdan bakan gözlere güçlü birisi gibi görünebiliyor hatta kanatlanıp uçabiliyorduk. Yine de istemediklerimiz karşımıza çıkıp durur akışı kesintiye uğratır. Ne de olsa hayat kesik kesik akar hikâyeler ise uzar gider. Peki tüm bunlar yaşadığım bir hayat mı yoksa hikâye mi?