Aynı coğrafyanın iki farklı genç kızıydı onlar. Kaderden kaçmak bir umuda yürümek ne yapsan hepsi kaderdi. Puzzle'ın kayıp birer parçası başka bir tablonun kenarında birleşmişti. Onlarınki hiç açmadan meyveye duran "incir çiçeği" hikâyesiydi. Hayatlarının baharında çiçek mevsimindeyken kendilerini büyütmeleriydi. Bu bir dostluk hikâyesi.
Sandalyemi üzüm yapraklarının güneşi kestiği penceremin önüne sürdüm. Akşam kızıllığı gökyüzünü kaplamış. Bulutlar kuzeye doğru akma telaşında. Yarın için umut tazeliyorlar gibi. Radyodaki melodi içime içime dokunuyor. Daha şarkı bitmeden kalemime sarıldım. Kâğıtta bir iki damla yaş. Mırıldanarak eşlik ediyorum. Bencilliğim tuttu işte seni üzeceğini bile bile yazacaktım.
Elin havada elveda deyip ayrılmak mı? İçinde dumansız bir ateşin yangısıyla yüzünü unuta unuta mı? Hangisi daha zor?
Rüzgârın tohumları savurduğu gibi acımasız ve hoyratça aynı kaderde buluşan dört arkadaş karanlık olayların sarmalında birbirlerine sımsıkı bağlıdırlar. Dostluklarını sorgulamazlar fakat herkes bedel öder.