Ocak-Temmuz 1919 tarihleri arasında "bütün savaşları sona erdirmek için yapılan savaş"tan sonra Barış Konferansı için dünyanın dört bir yanından gelen temsilciler Paris'te toplandılar. Konferansın odağında zamanın üç büyük devlet adam olan Woodrow Wilson Lloyd George ve Clemenceau vardı ama farklı hedefleri olan binlerce başkaları da Paris'e gelmişlerdi. Krallar başbakanlar dışişleri bakanları ve bunların danışman orduları gazeteciler ve çeşitli ulusların kendi kaderlerini tayin hakkından kadın haklarına kadar yüzlerce değişik konuda lobi yapmaya gelmiş olan binlerce insan aynı salonlara yığılmışlardı. O yıl herkesin Paris'te bir işi vardı: Arabistanlı Lawrence Romanya Kraliçesi Marie Maynard Keynes Ho Şi Min. O sıradışı altı ay boyunca bu kent sanki iflas etmiş imparatorlukların tasfiye edildiği ve yeni ülkelerin yaratıldığı tek bir dünya devletinin başkentiydi. O güne dek böyle bir şey yaşanmamıştı o günden beri de bir daha böyle bir şey yaşanmadı.
Bu kitap barış anlaşmalarını şekillendiren kimselerin kişiliklerini önyargılarını ve ideallerini ortaya koymaktadır. Onlar Rusya'yı bir kenara ittiler Çin'i yabancılaştırıp Arapları elediler ve daha pek çok sorunla uğraştılar. Kendilerine verilen adla "Barış Yapanlar" bilimi ve demokrasiyi temel alan bir dünya düzeni kurmada başarısızlığa uğradılar; daha da önemlisi başka bir savaşın başlamasına engel olamadılar.
Margaret MacMillan dünya barışını gerçekleştirmeye çalışan bu kimselere haksızlık edildiğini hattâ onların sonrakilerin hatalarından dolayı günah keçisi yapıldıklarını ileri sürüyor. Onların adil olmaya çalıştıklarını ancak savaşın bedelinin ödenmesinin ulusal isteklerin karşılanmasının ve Bolşevizme engel olmanın diplomasiyle başarılamayacağının kanıtlandığını savunuyor.