"Sesler duyuyorum bu şehirde. Bana ait ama yabancı sesler... Anonslar yapılıyor yüksek binalardan intihar edenlere. Kulaklarım ağrıyor baba. O kadar çok ağrıyor ki kendi sesim sanki beni sağır ediyor.
Bazen gökyüzünde beni terk edip giden kargayı görü-yorum. Balkonumuza düşen o siyah yaratığı kanadını iyileştirmek umuduyla çırpındığım saf çocuk günlerimi özlüyorum. Sadece özleyebiliyorum baba çünkü artık kendimi bile iyileştiremiyorum:'
İnsan bazen kimseye ihtiyaç duymadan kendini iyileştirmeli. Geçmişine yüz çevirmeden yaptıklarından pişmanlıklarından utanmadan sadece susmalı.

Bu kitap belki de sadece susanlar içindir.