"Bütün gece kabuslarla sürekli bölünen uykuya benzer bir sarhoşlukla geçti. Annesi bir yağlı boya tablosu olarak karşısında duruyor sonra birden konuşmaya başlıyordu. Ne söylediğini anlamıyordu ama şiire benzeyen şeyler söylüyordu. Ter içinde uyandığında hemen koltuğunun altına sakladığı çatalı kontrol ediyordu. Bir süre sonra tekrar dalıyor bu kez annesi tarlada bir korkuluk olarak karşısına çıkıyordu. Kargalar annesine hücum ederken yine uyanıyor ve çatal yine yerinde oluyordu.
Güneş odanın penceresinden ilk neferlerini gönderdiğinde kararını vermişti. Çatalı kullanmayacaktı. Ama bıyıklarının kesilmesine de izin vermeyecekti. Buradan kaçmalıydı. Hem de bugün."

***

Mehmet Ali Sevgi'nin kurgu ve gerçeklik arasındaki sınırların müphemliğini açığa çıkaran öyküleri Almanya'da göçmenlerle yapılan görüşmeler neticesinde ortaya çıkan hayat hikâyelerine dayanıyor. Yağmurda ıslanan göçmenler bir devrin kapanışına şahit olanlar vatanını unutanlar uzaklarda İstanbul'u yaşayanlar ve kimliksiz bir ucube olarak arzıendam edenler... Yabancı olmanın çarpıcı bir şekilde işlendiği bu öykülerin antropolojik arka planına edebi ve şiirsel bir dil eşlik ediyor.