Rabbimiz, kelâmı Peygamberine OKU emriyle başlattı. Efendimiz de evreni, dünyayı, insanı okudu. İnsanları hep sevdi ve başardı. İnsanoğluna yol gösterdi, rehberlik etti. Karanlıklarda kaybolan, bunalan Âdemoğluna ışık oldu. Nefes aldı, yol aldı, çağ atladı insanlık. Sonra sevgiyi, muhabbeti, vefayı öğretti insanoğluna. Sevgi tohumları ekti. Cahiliye dönemini bitirip, Asrı Saadet dönemini nakış nakış, ilmek ilmek işledi, sevgi dilini kullanarak.

Severek, sevgi yumakları oluşturarak zor dünyayı kolaylaştırabiliriz, yaşanabilir bir dünya kurabiliriz.

Sevmeyi, gülümsemeyi beceremeyen yalnızlaşır kalabalıklarda.
Güneş gibi, ay gibi yayalım etrafımızı, aydınlatalım sevgi tomurcuklarıyla.

Sevgiyi, gülümsemeyi paylaşalım. Dışımız içimizin aynasıdır.
Bugün varız, yarın belki olmayabiliriz. Yol yakınken sevmeyi, gülümsemeyi ertelemeyelim.

Kalsın sadece sevgi, saygı ve gülümseme. Bu dünyada kaybedecek bir şeyimiz yok. Sevgi dili ile konuşalım. Daralan, yaralı, biçare gönüllerimiz açılsın ki yaşamın tadına varalım.

Biz de Efendimiz gibi başarabiliriz.