Memlük dönemi özellikle hicri yedinci asır, tefsir faaliyetleri açısından önemli bir dönem olarak kabul edilmektedir. Söz konusu dönemde, İzzeddin b. Abdüsselâm v. 660/1262), Kurtubî (v. 671/1273), İbnü'l-Müneyyir el-İskenderî (v. 683/1284), İbn Teymiyye (v. 728/1328) ve Ebu Hayyân el-Endelüsî (v. 745/1344) gibi gerek müstakil, gerek muhtasar ve gerekse de haşiye niteliğinde tefsir çalışmaları kaleme alan meşhur müfessirler yaşamışlardır. Bu asırda ortaya çıkan önemli tefsir çalışmalarından biri de Yusuf b. Hilal es-Safedî'nin (v. 696/1297) 'Keşfu'l-Esrâr ve Hetkü'l-Estâr' adlı dirayet tefsiridir. Bu tefsir çalışması, değerli olmasına rağmen onun bugüne kadar ilim dünyasına gereği gibi tanıtıldığını söylemek mümkün değildir. Eser hakkında ciddi anlamda yapılmış akademik bir çalışma yoktur. Dolayısıyla Safedî'nin tefsiri ile ilgili yapılan bu akademik çalışma, onu gereği gibi ilim dünyasına tanıtacak mahiyette olacaktır.