Gözlerim hayattan kopup gitmek istiyor gibi hissediyor; ruhum ağırlaşan bulutlar altında sürükleniyordu. Hava soğuk ve yağmurluydu baharın sıcak dokunuşunu özlemle bekliyordum.
Üşüyordum fakat asıl üşüyen ruhumdu.
 Sandığım insan acıları görmek gözyaşlarını silmek ve  acılara bizzat tanıklık etmekle doldu.
Her bir acı derinlere işliyor ve kalbimi sıkıştırıyordu. Duygularımın karmaşası içinde kayboluyor anlamını ve amacını yitiren bir dünyada kendimi arıyordum.
Yorgundum!
 Kendimi iyileştirmek ve yeniden doğmak için bu zorlu adımı atmalıydım.
Attım!
Başarmıştım!
Böylece serüvenimiz başlamış oldu.