Miladi 6. ve 10. asırlar arasında Arabistan yarımadasında uzak çöl bölgelerinde yaşayan bedeviler, yabancılarla temaslarının çok az olmasından dolayı anadilleri olan fasih Arapçayı uzun süre koruyarak düzgün bir şekilde konuşmaya devam etmişlerdir. Aynı zamanda sözlü rivayet kültürüne sahip olmaları ve sade hayat şartlarında yaşamaları, ezberlerinin güçlü olmasını ve sözlü edebiyat geleneğinin onların arasında uzun süre yaşamasını sağlamıştır. Bu şartlar onları fasih Arap dilinin ve edebiyatının önemli bir referansı haline getirmiştir. Arap dili ve edebiyatına dair telif edilen eserlerde fasih bedevilerin mensur sözlerini ihtiva eden rivayetleri ve bu rivayetlerdeki edebî üslubu inceleyen bu çalışmanın birinci bölümünde bedevi mefhumu, bedevilerin yaşam koşulları ve bedevilerde dil ve edebiyat hakkında genel bilgiler verilmiş; ikinci bölümde ise fasih bedevilere dair mensur rivayetlerden seçilen metinler tercümesiyle birlikte verilerek bu rivayetlerde edebî üslup özellikleri değerlendirilmiştir.