Hayatımdan aldığım deneyim, bilinç ve tecrübe ile şunu söyleyebilirim ki:
Gerçek manada babalar, evlatlarından kopmamalı, kopmamalıdır, kopmamalıydı.
Bir insan ne kadar büyürse büyüsün ne kadar tecrübe ederse etsin ne kadar kendini geliştirirse geliştirsin gerçek manada kalbinin çoğu çocuk ruhludur.Babalar, evlatlarının açık ara kahramanıdır; ona özenir, onu taklit eder, ona benzemeye çalışır ve ona kendini ispat etme çabası içinde olur daima. Bu kural çok az sapmalar da olsa değişmez.
Babalar evlatlarını bıraktılar; ilim, irfan, kültür, gelenek, görenek, fen, din bilgisi konularında inançsızlığa, karamsarlığa, karanlığa sürüklediler. Evet sürükleniyorlar.
Bırakınız ey babalar! Evlatlarınızın kahramanı olunuz ve hep öyle kalınız, hatırlanınız.