Şiir sanatı genel olarak varlığını insan doğasında temellenen iki temel nedene borçlu gibi görünüyor. Bunlardan birisi "taklit içtepi"si olup insanlarda doğuştan vardır; insanlar bütün öteki yaratıklardan özellikle taklit etmeye olağanüstü yetili olmalarıyla ayrılır ve ilk bilgilerini de taklit yoluyla elde ederler. İkincisi bütün taklit ürünleri karşısında duyulan "hoşlanma"dır ki bu insan için karakteristiktir. Sanat yapıtları karşısındaki yaşantılarımız bunu kanıtlar. Çünkü gerçeklikte hoşlanmayarak baktığımız bir nesne özellikle tamamlanmış bir resim haline geldiğinde bu kez ona hoşlanarak bakarız; örneğin tiksinti uyandıran hayvanların ve cesetlerin resimlerinde olduğu gibi. Bunun nedeni öğrenmenin verdiği derin hoşlanmadır; bu hoşlanma yalnızca filozoflara değil tüm insanlara özgüdür. Ancak çoğunlukta bu hoşlanma geçicidir.