Çağatay Türkçesi Moğol istilasından sonra Cengiz'in çocuklarına ait Çağatay Altınordu ve İlhanlı devletlerinin kuruluşuyla yeniden şekillenen Orta Asya'da 13.-14. yüzyıllarda teşekkül eden 15. yüzyılda Nevâyî ile klasik bir edebî dil hâlini alan ve 15.-20. yüzyıllar arasında Türkçenin Doğu koluna mensup bütün Orta Asya Türklüğünün ortak yazı dili kabul edilen edebî Türk lehçesidir. 17. yüzyıldan sonra etkisini kaybetmeye başlayan Çağatay Türkçesi 18.-19. yüzyıllarda klasik edebî tarzın benzeri/taklidi eserler veren isimlerle temsil edilmiştir. Bu isimlerin en önemlileri Hokand Hanlığı'nda Emîr mahlasıyla şiirler yazan Ömer Han Fazlî Gülhanî Hâzık Mahmur Mukimî Furkat Zevkî Zarî Şevkî; kadın şairler Mahzune Üveysî ve Nadire; Hive Hanlığı'nda Mûnis Harezmî Âgehî Fîruz mahlasıyla yazan II. Muhammed Rahim Han Tabibî
Âciz Âkıl Beyânî Esed Gâzî Hakîrî Kemâlî Râcî Sâdık Sa'dî Sultanî Ümîdî İvaz ve Kâmil Harezmî'dir (Eckmann 2017: 210-242).