Kevirekî piçûk di dest de bû, bi kevir re mijûl bû; ê şikil bida kevir, kevir boyax bikira! Kevir xiste çante. Gavekê meşiya, çante bi navmilê xwe ve kir. Dixwest hukmê tîrêjên bi ser eniya wî de dadihatin hîs bike; serê xwe, heya jê hat, ber bi jor ve bilind dikir ku tîrêj, bi serbestî, bi ser enî û wechê wî de biherikin. Beden, bi wî sivik dibû. Dixwest bimeşe, deqê, gavê, saetê; her wext, li her ciyî... Bi xwe re, bêyî xwe... Bi xwêdan, bi halê ji haldeketî... Kevir û çîrokên keviran, rengê keviran yê bi teys, yê kûr.