Dikiz aynasından arkaya baktığım da Savaş babamın annemin elini tuttuğunu annemin minnet dolu bakışlarla Savaş babama gülümseyip başını omzuna koyuşunu izledim. O bakışta neler gizliydi ikisi dışında kimse anlayamazdı. O an aslında içim acıdı hem anneme hem Savaş babama üzüldüm. Daha farklı bir yaşam sürmek mümkünken birbirlerine tutunup yalanlarından tüm dünyaya bir hikâye uydurup o masala inanmışlar ve inandırmışlar. İçlerinden geldiği gibi hayallerindeki insanlarla yaşamak varken başka türlüsüne mecbur bırakılmak dert olmaz mıydı insanın içine hiç? Eve girdiğimizde Can evde değildi. Annem duşa girerken Savaş babam 'kahve yapayım üçümüze karşılıklı içelim' diyerek mutfağa geçti. Ben üzerimi değiştirmek için odaya gittiğim de Can'ı defalarca arasam da asla ulaşamıyordum telefon hep kapalıydı. Can'ı merak ediyordum evet ama asıl annemin anlatacaklarını duymak istiyordum. Daha fazla dayanamadan direk giriş yaptım konuya. Bir yandan kahve içerken bir yandan annem anlatsın istiyordum. 'Anneciğim nasılsın Murat Bey ile terasta ne konuştunuz ilk gördüğünde ne hissettin?' diye sorunca annemin gözlerimin içine bakıp o kısacık saniye aklından neler geçtiğini bir Allah bir annem bilirdi. Tabii ki istediğim cevabı alamayacaktım.

-Ah benim canım kızım ah be Tünay'ım senin için çok zordu biliyorum bu gece Can bir yandan biz bir yandan özür dilerim kızım böyle karşılaşmak zorunda olduğun için ama şu an konuşmayalım olur mu? Merak etmeni anlıyorum ama biraz zaman ver en azından bu gecelik benim bile hislerimi tarif etmem mümkün değil şu an.