Kıbrıs Meselesi, uluslararası bir sorun olarak kabul edildiği 1954 yılından beri hem Türkiye'nin hem de uluslarası toplumun gündeminde olan bir konudur. Türkiye, 1950'li yılların ortalarına kadar, ülke güvenliğini ve ittifakları önceleyen politikalarından dolayı, Kıbrıs'ta meydana gelen olaylara ve bununla ilgili gelişmelere kayıtsız kalmıştır. Ancak, Yunanistan'ın konuyu 1954 yılında Birleşmiş Milletler'e taşıması ve Kıbrıs'ın Yunanistan'a ilhakı tehlikesi karşısında, hem Kıbrıs'ın Anadolu'nun güvenliği açısından hayati önem taşıması hem de oradaki Türklerin haklarının korunması amacıyla, Türkiye harekete geçmiştir. Demokrat Parti Hükümeti, harekete geçmiş olsa da, Kıbrıs konusunda kalıcı ve uzun vadeli bir politika belirleyememiş ve bu dönemde yaşanan 6-7 Eylül 1955 olayları gibi sebeplerden dolayı gerek iç politikada gerekse dış münasebetlerde zor bir dönem yaşamıştır. Türkiye ilk önce Kıbrıs'ta mevcut durumun muhafazası, eğer mevcut durum değişecekse o halde Kıbrıs'ın Türkiye'ye verilmesi, şeklinde bir politika ortaya koymuş, 1956 yılının sonlarında politika değişikliğine giderek; Kıbrıs'ın Türklerle Rumlar arasında taksim edilmesini öngören "taksim tezi"ni savunmuştur. Nihayet, 1958 yılının sonlarında başlayan Zürih ve Londra görüşmeleri ve ardından yapılan Antlaşmalarla; Türkiye, bağımsız Kıbrıs Cumhuriyetinin kurulmasına imza atmıştır.