Hastanede gözlerini açan gümrük müdürü fark eder ki çok büyük bir kazadan sadece kendisi kurtulmuştur. Yanına gelen herkesin mucize olarak nitelendirdiği olaydan sonra hayatını değiştirmek için elinde hiçbir şeyin olmadığını fark edince kendine kızar.
Kendine kızgınlığı geçmek bilmeyince tuhaf şeyler olmaya başlar. Yaptığı şeyleri hatırlamamaya başlamıştır.
Ölümden dönen biri yaşamını değiştirmek isterse ve değiştirebileceği tek bir şey bile bulamazsa dengesizlikte ne kadar ileri gidebilir?
Peki, bu kişi çocukluğundan beri sevgisiz bırakılmış biriyse insanlara zarar verebilecek birine dönüşür mü?

Mümkünün yasını tutanlar için sıradan hayat nihai yenilgidir, gerçeğin en gerçek olduğu, dolayısıyla da en itici olduğu yerdir.
Bu yası reddetmesiyle başlayan bir adamın yolculuğu geçmişinde saklı Sarı sebebine ulaşmasıyla sonlanır. Peki, M. Blanchot tabiriyle, sevgi yokluğuna anlam verebilmek için var olduğuna dair inancını feda etme sınırında bir adamın öyküsü bu "Sarı" sebeple anlam kazanacak mıdır?