"Uyku ölümün yarısı" demişlerdi. Ama o gece yeni bir güne hazırlanırken saat 04;17 de ölüm kapıları çalmıştı. Çığlıklar imdatlar ve binaların yıkıldığı an gürültü kulakları sağır ediyordu. 06 Şubat soğuk ve karlı bedenler üşüyor, enkaz altında kalanlar soğuktan donuyordu. Çıkış kapıları kapanmış, yalın ayak giyecek bir elbisesi olmayan titriyordu. Umutların tükendiği yerde, yeniden bir Umut kapısı açıldı, kar Çiçekleri yeniden filizlendi, yeniden doğmak gibi. Belki kıyamet kopmuş insanlar mahşer gününde yeniden dirilmişti. Cennete giden yollar açılıyor kefensiz giden canlar tertemiz bir elbiseyle hakkın huzuruna varıyordu ve Allah buyurdu; "Yer o dehşetli sarsıntılarıyla sarsıldığında; ve yer ağırlığını dışarı attığında; ve insan "ne oluyor buna" dediğinde; O gün yer, bütün haberlerini Rabbinin ona vahyettigi şekilde anlatır. İşte o gün insanlar yaptıkları kendilerine gösterilsin diye (bulundukları yerden) farklı guruplar halinde çıkarlar. Kim zerre miktarı kadar hayır yapmışsa onu (karşılığını) Kim de zerre miktarı kadar şer islemisse onu (karşılığını) görür."
O gün sabah olmuyor, gün bir türlü aydınlanmıyordu. Zifiri karanlıkta hayatını kurtarma telaşı başladı. Gün aydınlandı ama beton enkazlar altında soğumuş bedenler yatıyordu. Yeniden doğuşun umudu belirmişti. Kar çiçeği yeniden açmıştı.