SEN İSTANBUL GİBİSİN

Ufkundaki düşlerin, ulvîleşen bir seyyâh
Karanlıktan âzâde, pırıl pırıl bir sabâh
Hem gündüzün hem gecen, kalbe doğan mihr ü mâh
Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.
Haykırırken gür sesle, yedi tepe üstünden
Gördüğün her güzelin, şavkı vurur hüsnünden
Kurtulursun dünyânın, elemli gam yükünden
Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.
Tebessümlü her ânın, kaşlara hilâl çeker
Bakışların naz etse, kalbe bir melâl çöker
Kırlardaki çiçekler, şebnemiyle yaş döker
Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.
Atâletle hapsolan, her duygu bir tehirdir
Nûr deryâsı içinde, umutlar bir nehirdir
İnsanoğlu et kemik, her insan bir şehirdir
Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.
Hislerini bilenler, benzetirler deryâya
Kapılırsın ân be ân, efsunkâr bir hülyâya
Sevdân dağlar kadardır, sığmaz derler dünyâya
Başka söze hâcet yok, sen İstanbul gibisin.