Sıradan herhangi bir gün. Tapmağı ziyarete gelen kişiler var. Toplamda beş kişi gözüküyor. Bunlardan ikisi en uzakta tapmağın kapısından girmek üzereler. Onların bulunduğu yerden resmin perspektifine yaklaştıkça iki kişi daha belirir. Birinin sağ eli cebinde sanki. Diğer eli bir şey anlatır gibi hafif kırık bir şekilde göğsü ile çenesinin altında bir yerde havada. Yanmdakine bir şeyi açıklayan ya da onu bir fikre ikna eden bir hâli var. Yanındaki üzerinde kırmızı bir kıyafet olan kişi yarı dikkat dinliyor kendisine söylenenleri. Daha da yakmlaşıldığmda ise resimdeki son kişiyle karşılaşılır. Yaşlı bir adam var. Üzerindekilerden ve uzun sakalından yaşlı olduğu hissini veriyor. Resimde başka değinilmesi gereken hiçbir şey yok. Sıradan bir gün. Güneşli bir hava. Gölgelerin açıları ve yerleri yanlış. Ama çok büyük bir sorun değil bu. Yine de bu resmi özel kılan bir durum varmış gibi hissedilir. Gözden kaçırılan bir şey varmış gibi. Ayrı bir gerçeklik hissine sahipmiş gibi. Bir tür hiper-gerçeklik. Çoğu resmin aşamadığı ötesine geçemediği bir gerçeklik kaymasıdır bu. Tıpkı dördüncü duvarın yıkılması gibi bu resimde de bir gerçekliklerin füzyonu söz konusudur. Resimdeki şey bir resmetme değil bir bakmadır. Resimdeki perspektifin bakışın sahibine dönüşmenin sınırında olur bu bakma. Bir esrime anında ya da doğaüstü bir olay ile 1931 senesine gidip o am o tapmakta yaşayan bir keşişin gözüyle görüp deneyimlemek. Ortada bir resmetme yoktur bir bakma vardır.