Akşamın karanlığı uzaklardaki şimşeklerin ışıltısıyla ara ara ağarıyordu. Alevden mızraklar saplanıyordu sanki kara ormanın bağrına. Mızrak saplandıkça orman feryat ediyordu duyulan gök gürültüsüyle. Büyükbaba Omondi bu gürültüleri ormanın ruhuna çakılan mızrağa benzetirdi hep. Öyle de bu şimşekleri hikâyelerinde anlatır dururdu yıllarca. Ama asla korkulmamalıydı şimşeklerden. Belki ürkebilirdi insan fakat şimşeksiz yapamazdı insanoğlu. Hele kara orman.. Orman için yaşam kaynağından biriydi yıldırımlar. Zaman zaman çok uzaklardan dumanlar yükselse de bu durum trman için iyiydi. Buna kara ormanın ihtiyacı vardı. Doğa dişi ruha sahipti onu aşılayan işte bu ışıktan mızraklardı. Toprağın bağrına yıldırımlar düştükçe bereketlenirdi topraklar. Bazen dumanlar pek yakından yükselir yangınlar çıkardı; ama yangın da doğanın parçasıydı o da -kendi kendine zuhur ediverince- gerekliydi.
Kendi halinde akıp giden orman hayatının tam orta yerine peyderpey taşınan öteki dünyanın gerçekleri.. Makafui'nin önderliğinde Büyükbaba Omondi'nin bilgeliğinde soluklanan düzlüğün insanları kara ormanın derinliklerinden çıkagelen yabancının dünyasından paylarına düşenleri hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağı bir dünyanın kapılarını sonsuza dek aralar.
Ormandaki yaşam sonun başlangıcında bambaşka gerçekliği yaşamak zorundadır şimdi.
Buna insanoğlunun hamurunda saklanan iyilikle kötülüğün büyük kavgası yön vermiştir elbet.
Kıyamet insanoğlunun seçimine bağlanmıştır çoktan..