Eşik sözün ve şiirin hizasında kendi varlık evrenine doğru
adım atmak, yürümek isteyen insanın bu dünyadaki
berzahıdır. Eşikte durmak, eşikte beklemek o büyük
varlık evine / evrenine adım atmadan önceki tefekkür ve
tereddütlerimizin kaynama noktasıdır. İnsan düşünür,
sorgular ve bu sorgular, hafakanlar eşliğinde varlığın
aynasında mütemadiyen kendini seyreder. Eşik ne içerisi
ne de dışarısıdır. İç ve dış tanımlarının belirsizleştiği bir
yere denk düşer. Uykuyla uyanıklık arasında bir yer. İşte
şiir, dağarcığındaki s'öz varlığıyla bize bu eşikten seslenir.
Çünkü şiir evin kendisi (varlığın hakikati) değildir, evi ve
evin içini (varlığın hakikatini) anlamamızı sağlayan dilsel 
bir imkândır. Yeryüzü Eşiği, farklı şairler merkezinde 
bu dilsel imkânın düşünsel ve estetik kodlarına 
eğilen metinlerden oluşmaktadır.