Vaktiyle söyle bir söz okumuştum "Küçük insanlar kişileri normal insanlar olayları büyük insanlar ise fikirleri konuşur." Bu söz beni derinden etkilemişti.

Etrafımda her konuda konuşan insanlar vardı. Bir gün bana hayatımla ilgili gerçeği bir isimsiz mektupla bildirdiklerinden sonra yani otuz yaşıma geldiğimde hayatımın gerçeği ile karşı karşıya kaldım. Evlatlık olduğumu öğrenince dünya başıma yıkılmıştı. Bu süreçten sonra çok badireler atlattım.

İyileşip kendime gelince ben de hayat hikâyemin yazılmasını istemiştim belki birilerinin hayatına dokunur diye.
Çok kitap okuyan biri olarak bir hafta sonu kızımla birlikte kitap fuarına gittik. İşte her şey orada başladı. Stantları gezerken yazar Semiray Sezgin ile karşılaştım.

Kendisinin şiir kitabını almış okumuş çok beğenmiştim. İyice düşünüp kendisini aradım ve benim de hikâyemi yazmasını istedim. Aynı zamanda bu hikâye annem ve babamın hatıraları için yazılsın istiyordum.

Böylece hayat hikâyemi yazmış oldu. Çok merak ve heyecanla sonucu bekledim. Kendisine çok teşekkür ederim.

Şebnem Bürün