Şehirler, diller, kayıtlar, onsuz cümle kurulamayacak büyük sözler ve daha niceleri... İnşa edilen bir yapı olarak tarihin bile teslim olduğu ad koymaya matuf anlar, asırlar yaşadı insan. Netice itibariyle bugüne gelene dek olan biten ne varsa kendine has vakitlerin ve kendine has insanların hasılasıdır.
Kendi zamanının elbisesini giymeye teşne bir varlıktır insan; çağının eseri olduğu kadar çağına yön verir. Cevheri ve arazı onu biricik kılar, ne var ki çağının tazyiklerinden istese de kaçamaz. Tabiatıyla insana dair en kadim, en yakıcı soruların cevaplarının ciddi bir kısmı zamanı idrak etmede saklıdır. Tanık olmayı bekleyen bir ziynet değerindeki idrake temas etmenin emeği, insanın kendini kavramasının da şartıdır.
Nasıl bir zamanı soluyoruz? Bizi çepeçevre kuşatan, zerrelerimize kadar nüfuz eden etkenler neler? İnsan nasıl bir hâle bürünüyor, ne gibi niteliklerle donatılıyor?
H. Yahya Şekerci, postmodern çağdaki insanı çok katmanlı bir perspektif ve dilimizin imkânlarından yüksek bir istifade ile anlamaya çalışıyor. Fikrî eserlerde sık rastlanmayan bir üslupla kaleme alınan kitap, okuyucuyu yalnız düşünmeye değil, dilsel derinliği olan bir yolculuğa da davet ediyor.