İyi bil ki, in­sa­noğ­lu amaç­sız ba­şı­boş ya­ra­tıl­ma­mış­tır. Hatta ya­ra­tı­lan her şey li­san-ı ha­liy­le, "Ben boşu bo­şu­na ya­ra­tıl­ma­dım." der. Me­lek­ler ve ruh alemi, de­ği­şik iş­le­rin, zıt şe­kil­le­rin ol­du­ğu hik­met ge­mi­si ve ibret ay­na­sı­dır. İnsan dün­ya­da fani olsa da ahi­ret­te ba­ki­dir. Orada son­suz bir ha­ya­tı var­dır. Onun maddi ya­pı­sı bo­zul­ma­ya müp­te­la ise de ruhu ul­vi­dir.

İnsan, "Şüp­he­siz nefs kö­tü­lü­ğü em­re­der." tu­za­ğı­na düş­müş ise de kö­tü­lük­le mü­ca­de­le edip iyi­li­ği em­re­de­rek şey­ta­ni ve çir­kin sı­fat­lar­dan te­miz­le­nip salih bir insan olup es­fel-i Sa­fi­lin­den âla-i il­li­ği­ne yük­se­lip "ey mut­ma­in nefis, Rab­bi­ne dön" em­riy­le Rab­bi­ne döner.