Hayatının uzun bir dönemini güveni arayarak geçiren zihin, onu bulduğunda ya da bulduğunu zannettiğinde buna alışacak, bu durumdan öğrenmesi gerekirken gerçekliğe dönüştürecek, yaşadığı hissi sabit tutacak ve zihnin doyumsuzluğuna kapılıp üstüne koymaya çalışacaktır. Güven ile arayışı bittiğinde sevgiyi, sevgi ile bittiğinde saygıyı arayacak, bu şekilde bütün ömrünü yeni bir duyguyu arayarak geçirecektir. Bunun tek çözüm yolu ise, aradığı o duyguları en temele inip içinde bulması, oturtması ve bu duyguların değişken olduklarını kabul etmesidir.
İnsan, kendi zihnini doyurabildiği takdirde o zihne misafir almalıdır. Normal hayattan farklı olarak, her zihin kendi yemeğini pişirir çünkü, dışardan getiremez. Kendi zihni doymadan misafir alan, her zaman aç kalacaktır.