Kendimize her zaman hatırlatıyoruz: Bizler rafine zevkler ile doğmadık. Orta direk toplumda eş değerlerimiz gibi finansal problemlerle felsefeden daha fazla uğraşmak zorunda kalacak kişileriz. Dolayısıyla tüm düşün ve felsefe gayretlerine rağmen büyük olasılıkla basmakalıp bir varoluş yansıtıp gideceğiz dünyadan. Kayda değer bir praksis bile yaratamadan. Sefalet rüştümüzü saklayarak... Tam da bu bizim düş kırıklığımız olacakken Voltaire'in sözü daha yıkıcı bir hâlde karşımızdadır artık: "Thales'ten tutun da üniversitedeki profesörlere en hayalperest akıl yürütücülere ve onlardan intihal yapanlara kadar hiçbir filozof oturduğu sokağın terbiyesini dahi etkileyememiştir. Niçin? Çünkü insanlar metafiziğe göre değil âdetlere göre hareket eder." Yine de her şeye rağmen en azından ilk Otopsişizm'den öteye geçebilmiş olmak ara form hissiyatından feragat edebilmemizi ve başarısız metafizikçi bir filozof olma gayretimizin kasvetinden sıyrılmayı bir süreliğine sağlayacaktır. Bu durum Revizyon Otopsişizm'i belki de praksis olma ihtimali bakımından daha anlamlı kılar. En azından sonumuz gelmeden önce denemiş olduk. Öyle değil mi?