Bazı hi­kâ­ye­ler yal­nız­ca bir dünya an­lat­maz; o dün­ya­yı ya­şa­yan bir ruhun yan­kı­sı­nı da taşır. Uyum Lo­ca­sı işte tam da böyle bir hi­kâ­ye. Bu ro­ma­nın say­fa­la­rın­da yal­nız­ca hayal gü­cü­nün ya­rat­tı­ğı bir ev­re­ni değil o ev­re­nin için­de var ol­ma­ya ça­lı­şan bir in­sa­nın bir ka­dı­nın bir sa­vaş­çı­nın derin ara­yı­şı­nı his­se­de­cek­si­niz.​
Eris'in her adımı as­lın­da he­pi­mi­zin yol­cu­lu­ğu­nun bir yan­sı­ma­sı. O sis­tem­le­rin bo­ğu­cu ağır­lı­ğı al­tın­da kendi kim­li­ği­ni arar­ken biz de kendi ha­ya­tı­mız­da­ki zin­cir­le­ri sor­gu­lu­yo­ruz. Onun is­ya­nı bizim sus­tur­du­ğu­muz çığ­lık­la­rı­mız. Onun kor­ku­la­rı bizim bas­tır­dı­ğı­mız en­di­şe­le­ri­miz. Ve onun umut­la­rı belki de he­pi­mi­zin kay­bet­mek­ten kork­tu­ğu ışık...​
Uyum Lo­ca­sı bir dis­top­ya gibi gö­rü­ne­bi­lir ama dik­kat­le oku­du­ğu­nuz­da onun bize çok ta­nı­dık gel­di­ği­ni fark ede­cek­si­niz. Çünkü o dünya bizim dün­ya­mı­zın bizim içsel ça­tış­ma­la­rı­mı­zın ve belki de kur­tu­luş ara­yış­la­rı­mı­zın bir iz­dü­şü­mü.
Ka­rak­ter­le­rin de­rin­li­ği ve cüm­le­le­rin ruhu sizi içine çe­kecek. Ama aynı za­man­da bu hi­kâ­ye size şunu ha­tır­la­ta­cak: Ka­ran­lık ne kadar derin olur­sa olsun bir ışık her zaman var­dır. Ve o ışığı bul­mak için bazen sa­de­ce göz­le­ri­ni­zi ka­pa­yıp his­set­me­niz ye­ter­li­dir.
​           
Uyum Lo­ca­sı bir yol­cu­luk fakat yal­nız­ca Eris'in değil aynı za­man­da sizin de yol­cu­lu­ğu­nuz ola­cak. Ken­di­ni­zi bu hi­kâ­ye­ye bı­ra­kın. Her sayfa sizi daha de­ri­ne çe­kecek her cümle sizi ken­di­niz­le yüz­leş­ti­recek.
Bu bir roman değil sa­de­ce. Bu ru­hu­nu­zu sor­gu­la­tan bir yankı. Ve o yan­kı­yı duy­du­ğu­nuz­da kendi hi­kâ­ye­ni­zin ka­pı­la­rı­nı ara­la­ya­cak­sı­nız.